Ik heb een boek geschreven!

Ik mag het eindelijk verklappen. Mijn boek komt er zeer binnenkort aan. Als klein meisje schreef ik al veel in dagboeken en eigenlijk is dit tot op de dag van vandaag mijn manier om gebeurtenissen een plek te geven. Uit mijn hoofd, op papier.

Mijn boek gaat over hoe ik mij als kind heb losgebroken uit de giftige turnwereld, de zoektocht die daarna volgde naar mijn identiteit én de jarenlange strijd die volgde om de deksel van de doofpot te trekken. Wat kost het iemand te strijden voor gerechtigheid? Hoe heeft het sportsysteem gefaald kinderen te beschermen? En welke lessen heb ik geleerd waar de hele samenleving (echt waar, het is veel groter dan alleen de sport) van kan leren?

Met mijn boek hoop ik een inspiratie te zijn voor anderen en letterlijk de ogen te openen. Want wat ik heb meegemaakt in de sport, gebeurt in zoveel meer systemen/ situaties. Het vergt moed om je uit te spreken. Hoe hard je ook wordt tegengewerkt, hoeveel druk er ook wordt gezet, laat je de mond niet snoeren. En ook al wordt de waarheid afgedekt, vroeg of laat komt die wel boven drijven. Heb vertrouwen daarin.

In de zomer van 2020 ontplofte wereldwijd een bom in het turnen. Honderden ex-turnsters vertelden slachtoffer te zijn geweest van machtsmisbruik en structurele kindermishandeling. Al vele jaren daarvoor sprak Petra zich uit als klokkenluider tegen het giftige turnsysteem. Door de pijn heen is een aangrijpend verhaal over de transformatie van een jonge topturnster in een strijdlustige vrouw die vastberaden is de doofpot open te breken en zich niet meer de mond laat snoeren.

Op zolder met alle kisten overhoop waar mijn documentatie ligt. Jaren geleden was het zaadje geplant, ergens in 2019. Toen begon ik met mijn ervaringen uit te schrijven, maar door de pandemie die volgde en de misstanden die naar buiten kwamen in 2020 moest ik het noodgedwongen links laten liggen. Er gebeurde toen zoveel dat ik nog wel opschreef wat er allemaal gebeurde, maar het idee ooit een boek te schrijven los liet. Ik dacht: wat boeit iemand mijn boek nou als de wereld in vuur en vlam staat?

Ergens vorig jaar ging de knop om: alles wat ik onderdrukt had, knalde naar buiten. Ik moest en zou met mezelf aan de slag gaan om de pijn te transformeren naar kracht. Ik moest alles op een rijtje gaan zetten, dat gaf mijn lichaam aan. En zo pakte ik het schrijven weer op. In eerste instantie voor mezelf, zodat ik alles waar ik krampachtig in mijn hoofd aan vast hield los te kunnen laten zodra het op papier stond. Ik wilde antwoord op de vraag: waarom is alles in mijn leven zo gelopen zoals het is gelopen? Wat zegt het mij en wat moet ik ermee?

Hoe begon ik? Op de vloer in kleermakerszit met honderden papieren, foto’s, rapporten, medailles, een aantal dagboeken, kranten en usb-sticks om mij heen. Uitzoeken, ordenen in mijn hoofd, bekijken wat ik de afgelopen jaren allemaal heb gerapporteerd en heb verzameld. Toen ik het een beetje op een rijtje kreeg in mijn hoofd, begon ik pas met schrijven. Uiteindelijk is het een pittig proces van jaren geweest met een prachtig eindresultaat.

Toen het verhaal eindelijk in grote lijnen stond, besloot ik in zee te gaan met Uitgeverij Pluim. Ik was er klaar voor stappen vooruit te nemen en had behoefte aan iemand die zei: het is goed zo. Want als je perfectionistisch bent en een verhaal te vertellen hebt zoals ik, dan blijf je schrijven. De bodem van de beerput is dan eigenlijk nooit bereikt, maar op een gegeven moment is het genoeg. Het allerbelangrijkste in mijn zoektocht naar een uitgeverij: ik zocht een uitgeverij die de auteur centraal zet, integer is en zich samenwerkend opstelt. Waarom? Omdat één van mijn trauma’s is dat ik wantrouwen heb tegenover instanties en over het algemeen de mensheid en laat dat nou juist hetgeen zijn waarmee ik in zee moest om mijn boek uit te geven. Gelukkig ben ik warm ontvangen, kwamen de acties overeen met de woorden (HEEL BELANGRIJK) en ben ik ontzettend blij dat ik een leuk team om me heen heb waarbij iedereen zijn/ haar eigen taak heeft. Dan kan ik mij focussen op datgene waar ik goed in ben: de inhoud.

Maar zo’n schrijfproces? Dat is niet niks. Ik ging van een statisch verhaal zonder gevoel (want al die gevoelens weer opnieuw ervaren is eng) naar verschillende versies die volgden waar ik mijzelf volledig exposed heb. Er waren dagen dat ik volledig onderkoeld bezig was, met tranen in mijn ogen en steken in mijn hart de pijn weer voelde net als vroeger. Maar hoe verder ik het schrijfproces vorderde en het omturnde tot een boek wat ook prettig is om te lezen, hoe meer het gevoel van trots naar boven kwam. Bij sommige hoofdstukken die ik dan opnieuw doorlas, kreeg ik zelfs kippenvel omdat ik oprecht trots kon zijn op hoe ik stand heb gehouden. Ik vond mijzelf terug, de vrolijke en altijd lachende Petra. Want hoe ernstig het verhaal ook is, geloof me dat ik ook echt avonden heb gehad dat ik met gefronste wenkbrauwen hardop heb gelachen omdat sommige dingen die ik heb meegemaakt te bizar voor woorden waren.

De titel van mijn boek is 𝗗𝗢𝗢𝗥 𝗗𝗘 𝗣𝗜𝗝𝗡 𝗛𝗘𝗘𝗡. Het heeft een diepgaande betekenis voor mij. Het gaat over mijn leven waarbij ik steeds weer opnieuw door de pijn heen moest om gehoord en geloofd te worden. Als klein meisje in de turnhal moest ik op mijn tanden bijten en niet piepen. Als ik in een spagaat doorgedrukt werd, moest ik 𝗗𝗢𝗢𝗥 𝗗𝗘 𝗣𝗜𝗝𝗡 𝗛𝗘𝗘𝗡 bijten. Emoties en tranen mochten er niet zijn en als ik in verzet ging omdat ik vond dat mijn trainer onredelijk deed, moest ik 𝗗𝗢𝗢𝗥 𝗗𝗘 (emotionele) 𝗣𝗜𝗝𝗡 𝗛𝗘𝗘𝗡 bijten. Overigens ook fysieke pijn, maar dat ervaarde ik vroeger als minder heftig dan het psychische. Last van allerlei blessures maar toch presteren op een EK en WK? Knop om, pijn uitschakelen en 𝗗𝗢𝗢𝗥 𝗗𝗘 𝗣𝗜𝗝𝗡 𝗛𝗘𝗘𝗡.

Toen in 2020 de misstanden eindelijk het licht mochten zien, werden alle oude wonden weer opengereten. Ik en alle andere oud-turnsters moesten met z’n 𝗗𝗢𝗢𝗥 𝗗𝗘 𝗣𝗜𝗝𝗡 𝗛𝗘𝗘𝗡 gerechtigheid te krijgen. Strijden, strijden, strijden. En helaas niet met een bevredigend eindresultaat. Tot vorig jaar de paniekaanvallen en nachtmerries weer opspeelden. Ik moest gas terugnemen en toen de rust was wedergekeerd, besloot ik voor eens en altijd af te rekenen met het verleden. Het was tijd, dat is wat mijn lichaam mij vertelde. Ik besloot de diepte in te gaan, mijn innerlijke kind te helen en alle pijn te voelen die ik ooit heb weggestopt. Letterlijk 𝗗𝗢𝗢𝗥 𝗗𝗘 𝗣𝗜𝗝𝗡 𝗛𝗘𝗘𝗡 om vanuit daar de warmte en passie voor mijzelf en de sport weer te kunnen voelen, maar ook mijn kwetsbaarheid (verwar dit niet met zwakte) weer te kunnen omarmen.

Ook al heeft mijn boek deze titel, eigenlijk gaat het vooral over 𝗠𝗢𝗘𝗗 en 𝗞𝗥𝗔𝗖𝗛𝗧. Ik zie dat onlosmakelijk van pijn. Als iemand moedig en krachtig is, zal er vast ergens veel pijn onder zitten waardoor iemand een strijder is geworden. Zo is dat bij mij ook. Je moet eerst de donkerste hoofdstukken in het leven aan durven kijken en in elke vezel van je lichaam voelen, om vervolgens van die pijnlijke delen in jou afscheid te kunnen nemen. Om daarna de moed, kracht en passie mee te nemen naar de toekomst.

En… om anderen te inspireren en helpen door mijn verhaal te vertellen.

𝗢𝗻𝗲 𝗱𝗮𝘆 𝘆𝗼𝘂 𝘄𝗶𝗹𝗹 𝘁𝗲𝗹𝗹 𝘆𝗼𝘂𝗿 𝘀𝘁𝗼𝗿𝘆 𝗼𝗳 𝗵𝗼𝘄 𝘆𝗼𝘂 𝗼𝘃𝗲𝗿𝗰𝗮𝗺𝗲 𝘄𝗵𝗮𝘁 𝘆𝗼𝘂 𝘄𝗲𝗻𝘁 𝘁𝗵𝗿𝗼𝘂𝗴𝗵, 𝗮𝗻𝗱 𝗶𝘁 𝘄𝗶𝗹𝗹 𝗯𝗲 𝘀𝗼𝗺𝗲𝗼𝗻𝗲 𝗲𝗹𝘀𝗲’𝘀 𝘀𝘂𝗿𝘃𝗶𝘃𝗮𝗹 𝗴𝘂𝗶𝗱𝗲

Brené Brown

Als het zo ver is, zou je het mij willen laten weten als je mijn boek gelezen hebt en wat je ervan vindt? Dat kan natuurlijk d.m.v. een review ergens achterlaten, maar je mag mij ook een berichtje op de socials of via mijn contactformulier op de website zijn. Dat zou ik echt heel leuk vinden. En mocht je mijn verhaal inspirerend vinden en misschien van jouw traumatische ervaringen ook een boek willen schrijven en een keer (vrijblijvend) willen sparren, neem gerust contact met me op!

Dankjewel alvast en alvast veel leesplezier gewenst waarbij er hopelijk een nieuwe wereld voor je opengaat!

Liefs Petra